Küçüklüğümüzde masallar dinledik masal kitapları okuduk. Adı üstünde masal işte..
‘Külkedisi’ mesela..
Üvey anne elinde aşağılanan hor görülen ev işlerinde köle gibi çalıştırılan. Üvey kardeşleri tarafından da anneyi aratmayacak eziyetlere maruz kalan genç kız. Hepimizin bildiği gibi bir mucize olur, peri gelir , bal kabağından araba yapar ve genç kızı prense kavuşturur. Prens mücadele eder tüm ülkede elinde ayakkabı dolaşır prensesini arar. Evde hakir görülen zulme uğrayan genç kız hem aşka hem zenginliğe kavuşur. Baloya giden güzel elbiselerle ilk görüşte aşık olunan sinderalla ve prens.
Üvey annesinin yanında hizmetçi gibi çalıştığını öğrenen prensin tepkisi değişmez ve onu prensesi yapar.
‘Pamuk prenses’ mesela..
Oda bir cadı olan üvey annesi vardır. Ölmesi istenir. Ölmesine razı olamayan avcı onu ormana bırakır. Yine bildiğimiz gibi cüceler, orman, elma ve sonra prens çıkagelir tek çare prensin onu öpmesidir ve hayata döner.
Bu gibi masallarla büyüyen kız çocuklarının aslında hayatın bir masal olmadığını çok sonra anlarız. Bize hem aşk hem zenginlik ile gelecek yada bir öpücükle hayata döneceğiz duygusu içinde hayatımızın erkeğini, prensini bekleriz. Bunu öğrenmek çok zaman almıyor aslında.
Hayattan aşk ve para beklentisi olan kadınları çok görmemek gerek bence çünkü öyle Büyüdük. Bilinçaltına saklanan bu düşüce her ne kadar kadınları zor duruma düşürse de çok görmemek gerek diyorum.
Masallarda ki kahraman erkekler olamamak gibi bir durum yok. Tamimiyle bir prens ve baba parası yiyen ve bu unvanla aşk yaşayan bir delikanlı onu da çok görmemek gerek. Taytlı erkeklerin masallarına hayran kalan biz Türk kızları, kaba-saba erkeklerle karşılaşınca başlar hayal kırıklığı.
Rapunzel’e Uyuyan güzel’e ne demeli.
Adı üstünde işte masal … !
