Ulusal ve yerel basında yer almış bir taciz haberinden bahsetmek istiyorum. Öncelikle habere bir göz atalım..
“Gündoğan Mahallesi’ndeki Nafiz Ilıcak İlkokulu’ndaki yaşları 9 ile 10 arasında değişen 4 kız öğrenci, iddiaya göre, öğretmenleri K.P.’nin kendilerini taciz ettiğini ailelerine anlattı. Bunun üzerine velileri geçen 23 Mart’ta, durumu okul müdürüne ve Bodrum İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü’ne gidip, öğretmen K.P.’den şikayetçi oldu. Veliler, K.P., hakkında ayıraca savcılığa da suç duyurusunda bulundu. Velilerden isminin açıklanmasını istemeyen T.K., İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü’ne verdiği dilekçesinde, taciz olayının ilk olarak rehber öğretmen M.A.’nın sınıfları dolaşırken tesadüfen ışıkları söndürülmüş bir odada meslektaşı K.P.’yi kucağındaki bir kız öğrenciyi taciz ederken görmesiyle ortaya çıktığını belirtip, “Okul idaresi de uzun süredir taciz olayından haberdar. Ancak, okul müdürü K.B., ‘Aman okulun adı çıkmasın. Emekliliğime de az bir zaman kaldı’ diyerek, olayı sümen altı etti” dedi.”
Şikayet üzerine 18 yıllık öğretmen K.P., hakkında soruşturma başlatıldı. Soruşturma kapsamında, 6 öğrenci, 8 veli, okul müdürü K.B. ile tanık rehber öğretmen M.A.’nın ve öğrencileri taciz ettiği ileri sürülen K.P.’nin ifadelerine başvuruldu. Soruşturma kapsamındaki ifadesinde, çocukları çok sevdiğini belirten K.P.’nin “Kucağımda çocuğu görenler iftira atıyorlar. Ben böyle biri değilim. Yanlış anlaşıldım” dediği öğrenilen K.P. görevden alındı. K.P.,’nin görevden alınmasının ardından ilçeyi terkettiği ileri sürüldü
Haberin dahası yayınlandı elbet fakat haberle ilgilenenler muhtemelen birkaç gün konuştular ve şu zamanlarda unutmuşlardır. Acaba şunları sordular mı bu çocukların ailesi ne durumda ve çocuklar ne haldeler. İşin sosyal tarafı ise daha vahim. Çocuklarımızı kimlere emanet ediyoruz sorusu. Bir kötü çıktı diye herkesi suçlamak olmaz elbette fakat bu çocuklara birden bire mi uygulandı bu taciz i düşünmek bile akılları zorlamaya yeterli sanırım.
Bu arada haberler ve devamına konu olan okul müdürünün olayı daha önce öğrenmesine rağmen emekliliği yakalaştığı için olayın duyulmaması konusunda gayretli bir çaba göstermesi ayrı bir suçtur. Fakat öğretmenin göz önüne çıkması müdürün yapmış olduğu ihmal ve olayı örtbas etme gayreti röportajlarda kendini konuyla alakalı olduğu hasta yatağından kalkıp geldiği konusunda inandırıcı olmak içinde çok çaba göstermiş olduğunu bilmekteyiz.
Burada tek suçsuz öğretmenin ki bu sıfatın ona yakışmadığını ve bu mesleğin adını karaladığını düşünerek o kişinin tacizine uğrayan bu çocuklar tek suçsuz taraftır. Şimdi bu çocukların ileride ki yaşayacakları ilişkilerde ne kadar sağlıklı kararlar alabileceği yada yaşam içinde güven problemi yaşamayacakları konusunda olumlu düşünebilir miyiz?
Adli sürecin devam etmesi nedeni ile kimsenin bunların dışında yada dedikodu babında konuşulmaması gerektiğini düşünerek fazla bir şey söylenmemesini değilde bu kişilerin canının fazla acıtılmaması anlamında bende fazla bir şey söylemek istemiyorum. Yalnız şöyle bir durum var ki biz öyle bir hale geldik ki artık hiçbir şey hakkında konuşmak istemiyoruz ve tepkisiz kalıyoruz. İşte asıl ve en büyük sorun ve yanlış bu her şeye tepkisiz kalmak. Konuşmamak sadece geriye atmak ve yerinde saymaktır. Zaten konuşulmadığı iletişimsiz olduğumuz için bu çocuklar kendilerini dinleyecek biri bulamadığı için rehber öğretmenlerine anlatmıştır ve rehber öğretmene konuşulmaması gerektiğini hatırlatmış ve dikkate alınmamıştır. Önce öğretmene kaçması için fırsat verilmiş sonra olay ailelere anlatılmıştır. Konuşulması gereken o kadar konu var ki bu sadece bir örnek. Sanırım her konuda kör, sağır, dilsiz olmak işimize geliyor. Konuşanları ise aykırı kabul ediyoruz.
