“Bir kimsenin faydasız sözler etmesi Allah (c.c.) ‘tan gelen bir cezadır.” Ma’ruf-i Kerhi (k.s.)
Akılla şereflendirilmiş insanoğlu’nun taşıdığı bu nimet, ameli doğrultusunda makul kararları ölçü almasıyla beraber, selamet kapısından geçebilecek kıvama dönüşür..Yaşamının merkezinde edep denilen ince çizgiyi tutmayı başardıysa,haya duygusu onu İslam aşkıyla aynı kefede tutar..Akıl nimetini dünyalık kazanımlar uğruna heba eden kimsenin, emanetindeki imkanlarının ihanetine uğramasının yanı sıra, sarf ettiği sözcükler de içinde bulunduğu karmaşık,değersiz hedeflerin varlığını ortaya koyar….. Bu dünyaya gönül verişinin getirisi kula, Rabbi’nin terk ettiği gerçeğini ortaya çıkarır…Akıl çizgisini imanla birleştirmeyi başaramayan kimse, ruhunda dinmesi imkansız fırtınaların daimi yolcusu olur……….
Kalplerin şifası Rabbimiz’i anmakta gizliyken,bu hazineyi keşfetme yolunda tüketilen her nefes, amel defterinde yüzünü güldürecek ekinlerden sayılırken, ebedi mekanında toplayacağı mahsullere Hakk yolunda emri bil maruf yolunda harcadığı gayretler de katılır….
Aklın sadakası Hakk yolunda edinilmiş ilim ve devamında bunu paylaşmak iken,sarfedilen sözlerin,sergilenen davranışların da geçerli bir saygınlık görmesi, dünya hırslarından uzak olan kanaati yakalamakla mümkün olur….Çünkü geçici heveslerin gölgesinde vaktini seferber etmek o kimsenin maneviyatını körelteceği gibi Rabb’inden de uzaklaştırır.Böylece imanına yeterince sahip çıkmayışın getirisi olarak, kalbi İslam’a kapatılır…Kalbindeki mührün farkında olmayan kul,hırslarının peşinde kullandığı mühleti boyunca doyuma ulaşamayacağı gibi hiç bir tatmin edici hedefe de ulaşamaz…
Çünkü bizzat Rabbi’nin ruhuna üfürmesiyle imanı tutmaya meyilli yüreği,kendisinden çalınan bu maneviyatla her vakit köpürmeye müsait öfke dalgasıyla hırçınlaşmış bir deryayı andırır,sakin bir limana sığınma arayışı içinde çırpınsa da eliyle uzaklaştırdığı imanında saklı mutluluğun lezzetini, hiç bir dünya nimetinde bulamaz……
Yaşamında harama yer vermeyen ve Hakk korkusunu O’na olan aşkıyla aynı dengede tutan kul için, endişe taşıyacağı bir akıbet olamaz..Dolayısıyla kendisine emanet edilen her uzvu Rabbi yolunda kullanan kul,ahde vefaya gösterdiği özen neticesinde kendisine sunulan imkanların ihanetinden korunmuş olur………
Yaşamında Hakk korkusuna odaklanan kul için hüsrana uğramak gibi bir netice peydah olmaz…
Yavuz Sultan Selim Han devrinin ahlaki yüceliğini gösteren pek çok olay vardır.Mısır seferine giderken ordunun Gebze yakınlarından geçtiği yerler bağlık bahçelikti.Sultan Selim Han,
– Acaba askerlerim sahibinden izinsiz üzüm ve elma koparıp yediler mi,diye endişelendi.
Sonra yeniçeri ağası huzuruna çağırttı:
-Ağa,fermanımdır! Bütün yeniçeri,sipahi ve azap askerlerimin heybeleri yoklansın.Heybesinde bir elma veya üzüm salkımı çıkan asker olursa derhal huzuruma getirilsin,diye emretti.
Yeniçeri ağası derhal harekete geçerek heybeleri araştırdı.Sonra sultanın huzuruna gelerek,
– Sultanım,koparılmış bir meyve izine rastlamadık,dedi.
Yavuz bu habere çok sevindi.Endişeden kurtuldu.Ellerini açarak,
– Allahım,sana sonsuz hamd ü senalar olsun.Bana haram yemeyen bir ordu nasip eyledin,diyerek dua etti ve yeniçeri ağasına,
– Şayet askerlerim izinsiz meyve koparmış olsalardı seferden vazgeçerdim.Çünkü haram yiyen bir ordu ile fetih mümkün olmaz,dedi.
Yüreğinde Mevla korkusunu,aşkını taşımaya kararlı bu tür Hak dostu padişahların itikatlarına gösterdikleri özenli bağlılık sonucu, ecdadımız tarih sahnesinde yıldızlar gibi parlak yaşam düsturuyla anılmaya hak kazanmışlardır…Çünkü farkında oldukları şeyle,iman bütünü içinde haklı zaferlerin talibi olma sırrına ermişlerdi…
Yaşamında haramı misafir eden yürek,hiç bir duasına cevap göremeyeceğini keşfetmiş olmalı,kirlenmiş yüreklere hiç bir başarı ışığı taşınmaz çünkü..Rabbi’nin merhametinden mahrum kalacak amelleri sergileyen kul da, ihanetine uğradığı zedelenmiş aklının uzantısı olarak, saygınlığını kaybetmiş sözler sunmaya mahkum olur….
