Evet, öyle. Herkesin içinde bir çocuk var. Eğer öyle olmasaydı henüz yeni doğmuş bebeklerle,4-5 yaşındaki çocuklarla, delişmenlik çağına daha girmemiş ilkokul 2.3.4 ve 5’e giden çocuklarla anne babalarımız, dedelerimiz, ninelerimiz hatta ve hatta asırlık büyük dedelerimiz, büyük ninelerimiz o çocuklarla nasıl çocuk olurlardı. Büyüklerimizin o çocuklarla oynarken yüzlerindeki pırıltıyı görmüş olmalısınız. Alınların da oluşan mutluluk izlerini, mutluluk çizgilerini fark etmemek elde değil.
Yeni doğan bir bebek hemen ağlamaya başlar. Ardından susar. Uyur, kalır. Biraz büyür, emekleme ya başlar.1 yaşına geldi mi yürümeye başlar. Herkes sevinir. Biraz daha büyür, koşmaya başlar ve tabii düşmeye.4-5 yaşına girince artık kabına sığmayan sevimli bir çocuk olur. Kendi dünyasında dağlar, ovalar, vadiler, ırmaklar vs. daha birçok şeyi aşar, geçer. Yorulmak nedir bilmez. Oyuna doymaz. Dağ, ova, vadi, ırmak aşmaya devam eder, tabii ki kendi dünyasında. Ve bir de bakmışız okul çağı gelir. Evde telaş hem de tatlı bir telaş başlar:”Kalemini çantana koydun mu?”,”Aman defterini unutma!”gibi şeyler ağızdan çıkar. Okul serüvene de böyle başlar. Daha dün yeni doğmuş bebek şimdi okullu olmuş, Deyim yerindeyse sınıfını doldurmuştur. Zaman ise hızla akıp gitmektedir. Ve bir gün bir de bakarız ki o dünkü bebek büyümüş, kıvrak bir delikanlı olmuştur. Lise sınıfına adım atmıştır. Artık onu yeni bir hayat beklemektedir. Ardından üniversite derken okul hayatını da noktalamıştır. Eğer erkekse askere gidecektir. Tabiri caizse disiplini öğrenecektir. Kız ise ya bir işe başlayacak, ya da ev hanımı olacaktır. Ardından erkek olanın askerliği biter, terhis olur. O daha dün doğan bebek bu gün askerliğini bitirmiştir. Askerden gelen o dünkü yeni doğmuş bebek artık iş hayatına adım atmıştır. Biraz daha geçer zaman. Gelininiz, damadınız, torun torbanız olur. Artık dede, nine olmuşsunuzdur. Ardından torunlarda büyür. Okul bitirir, askerlik bitirir. Çoluk çocuğu olur. Sizin Çocuğunuzda dede, nine olur. Bu hep böyledir. İnsan doğar, büyür, ölür. Ama yerini hep yeni çocuklara, içindeki çocuğa sahip çıkanlara bırakır.
Eğer siz hala içinizdeki çocuğu çıkaramıyorsanız, çocukla çocuk olamıyorsanız, bence o çocuğu dışarıya çıkarmaya çalışın. Hem de bir an önce. Göreceksiniz, çevreniz, aileniz, akrabalarınız ve en önemlisi siz mutlu olacak ya da mutluluğunuzu arttıracaksınız. Hadi, ne duruyorsunuz.
Çıkarın içinizdeki çocuğu.
