Torbalı Basın Birliği yazarlarından Muhittin Cengiz “Bu Böyle Gitmez” başlıklı bir yazı kaleme aldı…
Eyy zaman sen nelere kadirmişsin meğerse… Bazı marazların çözümü zamanda saklı derlerdi de inanmazdım. Oysaki kendine biraz zaman tanıdığında, yani biraz sabırlı olduğunda neler çözülmüyor ki neler… Ne sıkıntıların, ne belaların hakkından geliyor insan inanamazsınız.
Zaman her şeyin ilacıdır. Hem üzüntülerin hem de …
İnsanlar kendine genellikle pek de zaman ayıramıyorlar. İsterseniz şöyle bir düşünün bakalım. Kendinize ne zaman vakit ayırabilmişsiniz. İnanıyorum ve biliyorum ki birçok insan ömrünün sonuna yaklaştığı halde yaşadığı bu uzun süreç içerisinde kendine zaman ayıramamıştır. İnsanın kendisine zaman ayırmasını bencillik olarak düşünmeyin. Ben çok basitçe düşünüldüğünde bencillik olarak değerlendirilecek şeyden bahsetmiyorum. Söylemek istediğim şey sadece kendinizin tek başınıza hiç kimseye hesap vermeden ve de hiç kimseden hesap sormadan yaşayabildiğiniz bir zamanınız oldu mu sorusudur.
Kendine ne zaman zaman ayıracaksın? Hep başkaları için mi yaşayacaksın? Ömrünün bir kısmını kendin için de ayırmaya hakkın yok mu? Ya kendine bunun hesabını nasıl verecesin peki?
Hala çok iyi hatırlıyorum. 03 Şubat 2010 günü akşamüzeri Karakızlar köyüne gidiyordum. Karakuyu’yu geçtim. Daha sonra Karakızlar köprüsünü de geçtim. Saat akşam 6:00 civarı hava hafif alaca karanlık. Adam yolun sağında motosikletini yanı başında durdurmuş; orta büyüklükte bir de ateş yakmış tek başına… Düzeni kurmuş, yere bağdaş kurup nizami oturmuş yalnız başına yarı dalgın vaziyette ateşi seyrediyordu.
Bence bu haliyle çok dingin ve mutluydu. Belli ki bir sıkıntısını def ediyordu. Sanki dünyadan tamamen ayrılmış, tek başına kalmış da dinlenmeye çekilmiş. Ondan başka da kimse yok etrafında… Öyle bir görüntü ve öyle bir havası vardı.
Ben de çok isterdim onun yanına gitmek ve ateşi onun gibi sessizce seyretmek. Bir ara aklımdan da geçmedi değil. Ancak vatandaşın huzurunu bozmak istemedim. Belli ki yalnız kalmak, kendisiyle baş başa olmak istiyordu.
Soruyorum size hanginizin böyle bir ortama ihtiyacı olmadı? Hele şu ne yaptığı belli olmayan kalabalık içinde…
Köyde yaşayanların genellikle sakin ve mutlu olduğu söylenir hep… Veya size; yani şehirde oturanlara öyle gelmiştir. Şehrin kalabalığı ve sıkıntısı içerisinde yaşayanlar için bu böyledir belkide…
Bir de siz onlara sorun bakalım. Bir vurun bin ah işitin. Öyle kolay da değildir, köyde yaşamak hani…
Özellikle de dağ köylerinde, yoksulluk içinde… Öyle ya sap yok, saman yok neylersin nasıl edersin…
İnsanlar arasına çıkamaz hale getirdiler köylüyü.. Eşinden dostundan kaçar duruma soktular insanları.
Özellikle de dağın yoksul köylülerini son sıralarda çok yalnız başlarına bıraktılar. Kimse ilgilenmez oldu dertleriyle. Gerçi eskiden çok mu ilgileniyorlardı… Ama eskiden bu kadar da yalnız, bu kadar da sahipsiz değillerdi. En azından kendi yağları ile kavrulabildikleri için başkalarına çok da fazla ihtiyaç duymuyorlardı. Şimdiki duruma göre…
Hani derler ya tok açın halinden ne anlar diye… Onlara aç demek istemiyorum. Ama aç olmadıklarını da söylemek mümkün değil. Hallerini bu güne kadar kimseye anlatamadılar ki bundan sonra da anlatabilsinler. Böyle gelmiş böyle de gidiyor ne yazık ki.
Bizler elbette diyoruz… Böyle geldi ama böyle gitmemeli, bu yalnızlık köylünün kaderi olmamalı.
İnsanlar kaderlerini kendileri belirler diyorlar. Bu da doğru bir saptama ne diyelim. Ama gerçekten de yoksul köylünün zıvanadan çıkmaması mümkün değil. Bir köylü zıvanadan çıkarsa bunun sorumlusu kim ola ki…!
