Kerim’e
Bütün dünya babamın odasındadır;
Babam alışılmışın üzerinde bugün geç kaldı. Son zamanlarda günden güne geç kalması artıyor.
Ona karşı benim endişemde artıyor . O’nun ne hissettiğini ve ne düşündüğünü biliyorum ama elimden bir şey gelmiyor. Bazen onun yanına varınca mutlu oluyor.
Konuşuyoruz gülüşüyoruz ya da ben gülerken o vakarlı ve hüzünlü bir şekilde sadece tebessüm eder, bazen de yanına gidince ruhunun sıkıldığını hissediyorum. Sanki ben onun dünyasını paylaştım, ya da elleriyle tutacağı veya canıyla dokunacağı bir şey kaybettirdim.
Kendi başına hep yalnız yaşamayı tercih ederdi. Az konuşur içindeki duyguları saklar uzun yaşamını değerlendirir yaptıklarının ve yapamadıklarının çok fazla muhasebesini yapar(dı).
Mounir Otaiba
