Kiraya verenin evi tahliye talebinin en sık görüldüğü durum kişinin kiraladığı evine kiralama tarihi sonrasında ihtiyacının bulunması, zorunlu olarak oturma durumudur. Kanun maddesinde bu durum “Kiraya veren, kira sözleşmesini; Kiralananı kendisi, eşi, altsoyu, üstsoyu veya kanun gereği bakmakla yükümlü olduğu diğer kişiler için konut ya da işyeri gereksinimi sebebiyle kullanma zorunluluğu varsa, (…) belirli süreli sözleşmelerde sürenin sonunda, belirsiz süreli sözleşmelerde kiraya ilişkin genel hükümlere göre fesih dönemine ve fesih bildirimi için öngörülen sürelere uyularak belirlenecek tarihten başlayarak bir ay içinde açacağı dava ile sona erdirebilir.” İfadesi ile açıklanmıştır. Bu kanun hükmünden de anlaşıldığı üzere ev sahibinin kendisinin ya da altsoyu, üstsoyu, kanun gereği bakmakla yükümlü olduğu diğer kişilerin gereksinimi bu tahliye yolu için geçerli sebep oluşturabilir.
Ev sahibi kendi ihtiyacı nedeniyle tahliye talebinde bulunabileceği gibi çocuğu, annesi ya da babası için de ihtiyaç nedeniyle tahliye talebinde bulunabilir. Ancak kanunundan da anlaşıldığı üzere “altsoy” ve “üstsoy” ifadelerinin kapsamı dışında kalan aile yakını, arkadaşı vb. İçin dava açması mümkün değilken; torunu ya da büyükannesi için ihtiyaç nedeniyle tahliye davası açması mümkündür.
Ev sahibinin ihtiyaç durumu, somut olarak ispatlanabilir, gerçek ve samimi olmalıdır. Bu durumun varlığına ispat olarak kendi oturduğu evin satılmış olması, alt ya da üst soyunun yardıma muhtaç olması, çocuklarının evlenmesi ve eve ihtiyacının doğması örnek gösterilebilir. Söz konusu ihtiyaç devamlılık arz etmeyen geçici bir ihtiyaçsa tahliye nedeni olarak kabul edilmez. Ayrıca ihtiyacın davanın açıldığı tarihte mevcut olması ve yargılama sürecinde de varlığının devam etmesi gerekir.
Burada önemli bir diğer noktada ihtiyacın gerçek olmasıdır. Kira bedelini arttırmak, başkasına kiraya vermek amacıyla açılan davalar mahkemeler tarafından reddedilmektedir.
Ev sahibinin ihtiyaç durumu, kira sözleşmesinin bitişinden önce gündeme gelmiş olmalıdır.
Kiraya verenin kirada oturması, mevcut konutunun ihtiyacını karşılayamıyor olması, kiraya verenin çocuklarının eğitimi veya evlenmesi, memuriyet sebepleri Yargıtay kararlarında gerçek ve samimi ihtiyaçlar olarak kabul edilmiştir.
